Het is op, het is over

Graag schrijf ik een enorm positief stuk, zo’n eentje waar de pracht vanaf straalt, zo’n eentje waar de tranen van in je ogen springen of zo’n eentje waardoor je overruled wordt van plaatsvervangende geluksgevoelens. Ondanks de goede aanzet, is dit nog niet het juiste moment.

Vandaag heb ik besloten dat er een einde komt aan iets waar ik jaren lang heel veel plezier aan heb beleefd. De aaneenschakeling van teleurstellingen hebben ervoor gezorgd dat ik mijn sport niet meer kan beleven zoals ik dat wil. Om daar verandering in te brengen is er nog maar één overgebleven optie: stoppen. Dit betekent dat Delta en ik vanaf vandaag uit elkaar gaan.  Een moeilijk keuze.

Ondanks dat afgelopen jaar een groot dieptepunt is geweest, ben ik trots op wat ik tot die tijd voor elkaar heb gebokst. Maar door de aanhoudende algehele malaise is dit mijn enige kans om er als sporter bovenop te komen en verder te gaan boksen. De appel is te zuur en te groot. En voor ik aan een nieuwe appel ga beginnen, moet ik daar 100% achter staan. Met een lichaam die dat dan wel aankan.

Deze winter heb ik geprobeerd rustig op te bouwen. Maar door een keer of tien plat op m’n gezicht te gaan (en vervolgens niet helemaal op te krabbelen), ben ik erachter gekomen dat ik op een verkeerd spoor zit, een doodlopende. Het kan even duren voor ik de juiste weer te pakken krijg. Tot die tijd hang ik mijn fiets in de wilgen. Wees gerust, ik zoek een kleine uit. Dan kan ik hem er weer makkelijk uit pakken.

En nu? Nu ga ik een pauze nemen voor onbepaalde tijd en kan ik over andere dingen dromen.

Droom vooral mee.